.
Starość

Spotykamy się z określeniem "stary człowiek dziecinnieje", co może oznaczać, że staje się podobny dziecku: potrzebuje wsparcia, miłości bliskich, bo to daje mu poczucie bezpieczeństwa, wymaga szczególnej akceptacji, już nie pracuje zawodowo, nie pełni funkcji czy stanowisk, czasami czuje się odrzucony, niedoceniony, niepotrzebny, samotny, gdy dzieci są daleko lub nie mają czasu.

Starość przygniata bagaż doświadczeń, czasami gorzkich i ciężkich, w miarę upływu czasu postępuje degradacja biologiczna, pojawia się smutek z powodu utraty bliskich i znajomych rówieśników. Widoczna jest korelacja między dynamiką życiową a zasadniczym nastrojem w każdym wieku. W starości obniżenie nastroju jest konsekwencją zmniejszenia dynamiki życiowej.




Nieraz następuje nadmierne uaktywnienie - jest to hiperaktywność kompensacyjna, pod jej powłoką można doszukać się nastroju przygnębienia, rezygnacji, a czasem jest to chęć "nadrobienia" życia. Starość jednak przynosi spokój wynikający z poczucia dobrze spełnionego życia, liczne sprawy stają się odległe... pojawia się zdrowy dystans, spokój, równowaga. Wewnętrzny spokój poprawia ogólny nastrój i przeciwstawia się smutkowi.

Jest wiele podobieństwa w potrzebach psychicznych dziecka i starego człowieka. Stajemy się "jako dzieci", jesteśmy nie tylko bezradni w niektórych sytuacjach, ale i świadomość nasza staje się czasem zaciemniona, zmniejszona. Odległy czas powoduje, że idealizujemy ludzi i zdarzenia.

Starość ma swoje bogactwo: wiedza, doświadczenia, umiejętności, które chce komuś przekazać, wykorzystać, kogoś nimi obdarzyć, z kimś podzielić się. Potrzebny jest więc ktoś do słuchania, czyjaś otwarta rodzina, ramiona, serce, pogodny uśmiech, kiedy stary człowiek pojawia się w drzwiach naszego domu. To tak niewiele, a wystarczy, by poczuć się potrzebnym, bezpiecznym, by zdobyć się na wysiłek wyjścia i niesienia pomocy.

Degradacja biologiczna dotyka każdego bez wyjątku. Czas jest nieubłagany, nieustannie przepływa rzeźbiąc nasze twarze i nasze ciała, zmieniając kolor włosów, sylwetkę, zabiera bliskich, zostawiając gorycz i niedosyt. Coraz mniej wokół nas bliskich, świadków naszej młodości, coraz mniej ludzi, którzy rozumieją "tamten" świat naszej młodości.

Wszystko to powoduje, że starszy człowiek staje się bardziej drażliwy, mniej dynamiczny, rozgoryczony. Na to nakłada się mniejsza sprawność, zachodzi korelacja między dynamiką życiową a zasadniczym nastrojem.

Poczucie osamotnienia

We współczesnym praktycznym świecie biznesu obowiązuje zasada użyteczności: dobry, póki użyteczny. Zasada identyczna do tej, którą stosuje się do przedmiotów.

Poczucie niepotrzebności, odrzucenia, przyspiesza proces starczej degradacji, obniża samopoczucie. Człowiek niepotrzebny - to brzmi jak wyrok śmierci społecznej. Zostawiony sam sobie, budzi najwyżej litość, współczucie, jest czymś kłopotliwym, trzeba coś z nim zrobić - nie bardzo wie się co. Obraz samego siebie jest czułym wskaźnikiem zwierciadła społecznego. W dużej mierze formuje się w zależności od niego, obniża samoocenę, wprowadza podły nastrój, fatalne samopoczucie.

Młody człowiek ma czas, może szukać nowego środowiska w razie niepowodzenia, zmieniać obraz siebie; stary nie ma potrzebnej energii, plastyczności, możliwości, ma osłabiony system nerwowy, jest bezradny jak dziecko. Tylko miłość, czułość bliskich, życzliwość może pomóc, ulżyć, spowodować uśmiech na twarzy i przywrócić wiarę w siebie, w swoje możliwości, bo przecież każdy je ma do końca, do ostatniej chwili. Starość daje mądrość i ciepło przyjaźni, wyrozumiałość, doświadczenie i czas. Umie pocieszać i ocierać łzy, ukazywać piękno minionego czasu, bogactwo życia i bycia.

.

.
GABINET NEUROLOGOPEDYCZNY -
Terapia nerwic, wad i zaburzeń mowy,
czytania i pisania


   Władysław Pitak

- pedagog kultury - Akademia Pedagogiczna w Słupsku;
- dyplomowany logopeda - Uniwersytet Gdański;
- psychoterapeuta rodzinny- Polska Fundacja Zaburzeń Mowy w Lublinie;
- muzykoterapeuta - CIDOTAM w Bydgoszczy;
- aktor estradowy z uprawnieniami reżyserskimi- MKiS w Warszawie;

specjalizacja - terapia nerwic i jąkania.

Praktyka zawodowa
       
   
     Od 40 lat zajmuje się kształceniem zdolności twórczych za pomocą ekspresji muzyczno-dramatycznej  (absolwent 4-letniego Studium Teatralnego COMUK w Warszawie, egzamin państwowy uprawniający do wykonywania zawodu artysty estradowego w specjalności aktorskiej i reżyserskiej, dyplom magistra pedagogiki )
     
Od 25 lat zajmuje się terapią nerwic , wad i zaburzeń mowy, czytania i pisania (Podyplomowe Studium Logopedyczne w Gdańsku , certyfikaty z muzykoterapii, jąkania wczesnodziecięcego i psychoterapii rodzin).

     Badania i eksperymenty w zakresie muzykoterapii (pierwszy zawodowy muzykoteraputa prowadzący zabiegi zlecane przez lekarzy w sanatoriach Pomorza Środkowego).

     Wykłady, pokazy warsztatowe i praktyczna terapia dzieci nerwicowych, jąkających się i dyslektycznych na sympozjach, konferencjach i turnusach rehabilitacyjnych.

     Szkolenia dla biznesmenów, działaczy społecznych, dziennikarzy i polityków w zakresie retoryki , erystyki , marketingu i public relations.

     Założyciel i prezes Towarzystwa Terapii i Kształcenia Mowy LOGOS w Koszalinie


Członkami Towarzystwa LOGOS są lekarze, logopedzi, psychoterapeuci , nauczyciele, aktorzy , dziennikarze i biznesmeni. Efektem współpracy ludzi wielu zawodów są własne filmy , nagrania dźwiękowe i opracowania technik i metod terapii i kształcenia zachowań w różnych sytuacjach

Gabinet wyposażony jest w podstawowe narzędzia i pomoce logopedyczne oraz w sprzęt audiowizualny . Towarzystwo posiada własne studio filmowe i fotograficzne.

.

Adres:

Towarzystwo Terapii i Kształcenia Mowy LOGOS
ul. Pieczarek 4,
75-900 Koszalin
tel. (94) 340-60-06
kom. 600-809-254



Kontakt:

e-mail :
logos@logos.pomorze.pl
strony URL:
www.logos.pomorze.pl

.
Gwałtowny, krótkotrwały stres

Umiejętność zapamiętywania rzeczy i przyswajania sobie nowej wiedzy zależy całkowicie od zdolności sieci neuronowych, umiejscowionych głównie w dwóch obszarach mózgu (w korze przedczołowej i w hipokampie), do komunikacji między sobą. Mózg tworzy i zachowuje wspomnienia m. in. usprawniając przepływ informacji między grupami komórek nerwowych.




Krótkotrwały i gwałtowny stres może sprawić, że neurony pracują wyjątkowo sprawnie – tak działają na nie endorfiny i kortyzol. Innymi słowy – stres, który pojawia się i zaraz znika, dobrze wpływa na pamięć. Teoretycznie, do pewnego, innego dla każdej osoby, poziomu stresu – im większe napięcie, tym sprawniejsza pamięć. Jeśli jednak stres jest zbyt przytłaczający, nie będziemy w stanie przypomnieć sobie najprostszych rzeczy. Uwaga! Ta zasada odnosi się do mężczyzn.

Zdaniem doktora Larry’ego Cahilla z Uniwersytetu Kalifornijskiego, z kobietami jest trochę inaczej, bo hormony stresu wchodzą w swego rodzaju interakcje z hormonami płciowymi. Badania dowiodły, że gwałtowny stres wpływa negatywnie na panie, we krwi których poziom estrogenu jest podwyższony, co ma miejsce tuż przed i w trakcie miesiączki. Po zakończonej menstruacji, kiedy to w kolei podwyższony jest poziom progesteronu – kobiety pod wpływem ostrego stresu szybciej kojarzą i błyskawicznie przypominają sobie fakty.

.

http://www.senior.pun.pl/viewtopic.php?id=2