Łuszczyca jest najczęstszą zapalną chorobą dotyczącą narządów płciowych. Choroba dotyczy 1-3% populacji, dziedziczy się w sposób dominujący ze zmienną penetracją. Cechuje się przewlekłym, nawrotowym przebiegiem z okresami zaostrzeń i remisji. Rzadko skóra prącia jest jedyną lokalizacją schorzenia.

Obraz kliniczny:

Wykwity pod postacią żywoczerwonych, dobrze odgraniczonych, lekko uniesionych grudek i blaszek łuszczycowych z delikatnym złuszczaniem na powierzchni (mniejszym niż w innych miejscach ciała). Zmiany mogą pojawiać się po urazie (objaw Kśbnera). Może im towarzyszyć świąd.

Zmianom na skórze prącia mogą towarzyszyć żywoczerwone blaszki bez charakterystycznego złuszczania, zlokalizowane w pachwinach i w szparze międzypośladkowej, zwane "łuszczycą odwróconą". Podobne zmiany mogą być zlokalizowane pod pachami i w innych okolicach, w których dochodzi do wyprzeń.

U nieobrzezanych mężczyzn pod napletkiem i na bliższej części żołędzi można stwierdzić dobrze odgraniczone niezłuszczające się blaszki, natomiast u mężczyzn obrzezanych obserwuje się czerwone, złuszczające się blaszki na żołędzi i w rowku zażołędnym. Czasami zmiany łuszczycowe mogą ulegać nadkażeniom grzybiczym. Jedynym właściwym testem diagnostycznym jest biopsja, która często nie jest konieczna z powodu obecności typowych, patognomonicznych blaszek łuszczycowych w innych okolicach ciała.

Leczenie:

·    Preparaty kortykosteroidowe średnio lub silnie działające, np. acetonid triamcinolonu 0,1% lub dwupropionian betametazonu 0,1% maść; używane w leczeniu przerywanym (np. 4 dni aplikacji leku i 3 dni bez aplikacji).
·    Pochodne witaminy D3 (kalcytriolu) 2 x dziennie.
·    W przypadku nadkażenia grzybiczego stosuje się miejscowo preparaty przeciwgrzybicze, np. ketokonazol.

W razie oporności na leczenie należy pamiętać o możliwości wystąpienia raka kolczystokomórkowego (SCC).