.


Wczoraj  (25.04.2019 r.) w barze „Łycha Smaku” w Koszalinie  odbył się wernisaż malarstwa naszej koleżanki z Zespołu Pracy Twórczej Plastyki w Koszalinie -  Eli Żbikowaskiej  (Elżbieta Elly) .

Autorka,  prezentując  obrazy,   opowiadała  o nich z radością   udzielającą się widzom. Gościem wernisażu była poetka Ewa Pietrzak, która we własnych wierszach "malowała" obrazy słowami.

Z wczorajszego spotkania zapamiętałem 3  plany estetyczne :

1. Plastyczność (ekspresja) postaci Eli (Elżbieta Elly) w jej portretach wykonanych przeze mnie.

2. Poezja Ewy ( Ewa Pietrzak) ze zbiorku "Zgubiłam pęk kluczy", spokojnie i rapsodycznie (z piękną dykcją) opisująca stany emocjonalne i uczucia.

3. Ekspozycja wystawowa jako tło, uszlachetnione poezją Ewy i ekspresją niewerbalną Eli. To był nietypowy wernisaż i bardzo mi się podobał, bo działo się. Dziękuję.

Pamiętam wieczór literacki  19.07.2018, kiedy w gronie różnych poetów Ewa Pietrzak  swoje wiersze. Tylko one do mnie dotarły. Dlatego skorzystam z Jej  tomiku i  w tej galerii  umieszczę przede wszystkim  portrety Eli (Elżbieta Elly) i  podpiszę je  fragmentami  wierszy  Ewy Pietrzak.

Fotorelacja : Władysław Andrzej Pitak






zgubiłam pęk kluczy
najbardziej żal mi zielonego

kłamię przecież nie pamiętam
ani drzwi ani koloru klucza
(…)

(Ewa Pietrzak: Kuracja,  w: Zgubiłam pęk kluczy, Koszalin 2015,wyd. KryWaj)

@





widzisz świat bez retuszu
już wiesz w jakich kolorach
ci do twarzy

znasz dobrze anatomię
potrafisz z pamięci odtworzyć człowieka

a wciąż wędrujesz na oślep
ni górą ni doliną
nieprawda że wtedy mniej boli

droga do nikąd jest prostsza
tylko jak znajdziesz światło
kiedy dni coraz krótsze

(Ewa Pietrzak: Dokąd,  w: Zgubiłam pęk kluczy, Koszalin 2015,wyd. KryWaj)


@





znokautowana wyrżnęłam jak długa
bez wdzięcznych och ach
i oczu jak koła ratunkowe
(…)
z pozycji horyzontalnej widzę mniej barw
jednak wolę to od fajerwerków

(Ewa Pietrzak: Obietnica,  w: Zgubiłam pęk kluczy, Koszalin 2015,wyd. KryWaj)

@







Nie chcę o przemijaniu ale biorąc za i przeciw
O niczym innym jakoś nie wychodzi
Na co spojrzę już było  albo się kończy
(…)

(Ewa Pietrzak: Jak dym z komina,  w: Zgubiłam pęk kluczy, Koszalin 2015,wyd. KryWaj)


@






hej ty co z fantazją umilasz mi życie
rzucają pod nogi coraz to nowe wyzwania
w najprzemyślniejszych kształtach
może już wystarczy
(…)

(Ewa Pietrzak: Do nieznanego boga,  w: Zgubiłam pęk kluczy, Koszalin 2015,wyd. KryWaj)


@





następnego lata odnalazłeś mnie na tej samej plaży
na ciele rysunek  namalowany twoim spojrzeniem
i pamięć ciekawskich dłoni

lubię tak czekać na ciebie jak na nowy dzień
przeglądać się w szarych oczach
(…)

(Ewa Pietrzak: (Nie)oczekiwanie,  w: Zgubiłam pęk kluczy, Koszalin 2015,wyd. KryWaj)

@





nie smuć się za moje błędy dzisiaj
wiem że zupa miała smak macierzanki
z nutą roju pszczół tańczącego ponad sadem

niechcący zaprasowałam w rękaw
twojej koszuli krzyk żurawi

przecież wyszłam ci naprzeciw
tylko zaplątałam się w fokstrot buka
którego posadziłeś tamtej jesieni

zapomniałam ci powiedzieć coś ważnego
pod krzakiem irgi znalazłam gniazdo rudzika

(Ewa Pietrzak: Zwyczajny dzień,  w: Zgubiłam pęk kluczy, Koszalin 2015,wyd. KryWaj)


@




(…)
nie jestem kotką

wprawdzie tez chodzę własnymi
nie położę się w poprzek chodnika
z wołaniem o miłość

(Ewa Pietrzak: Prognoza na jutro,  w: Zgubiłam pęk kluczy, Koszalin 2015,wyd. KryWaj)



@






(…)
z  głową w chmurach wszystko widać
można poczuć  że obok  stoi człowiek

zamknąć czas w tej ciszy
zatrzymać na długie życie
z tym oddechem tak blisko
słońce  rozsunęło zasłony  pora wracać
przecież nawet bogowie schodzili na ziemię

(Ewa Pietrzak: Pożegnanie z górami,  w: Zgubiłam pęk kluczy, Koszalin 2015,wyd. KryWaj)



@





(…)
uśmiecham się – skąpana w rosie
cudowny kicz letniego  poranka
my i pies rozsiewający w biegu
nasiona traw na następny rok

wracajmy – już piąta


(Ewa Pietrzak: Czwarta rano,  w: Zgubiłam pęk kluczy, Koszalin 2015,wyd. KryWaj)



@





(…)
nie mam poczucia winy
że pozwoliłam słowom
tak sztuka po sztuce
przekroczyć granicę
intymności

obnażona ubieram
jasną twarz w prawdę
wczoraj wysłaną
w niewłaściwą stronę

serce to instrument
na którym nie umiem grać

(Ewa Pietrzak: Szczęście,  w: Zgubiłam pęk kluczy, Koszalin 2015,wyd. KryWaj)


@





.